۱) وجود دلیل: تأمین دلیل حفظ دلیل موجود است نه جمع‌آوری یا تحصیل آن. این دلائل ممکن است استماع شهادت شهود، تحقیق از مطلعین، اخذ نظریه کارشناس و انعکاس دفاتر بازرگانی باشد.
۲) احتمال زیاد فقدان بعدی دلیل: اگر استفاده از دلائل موجود بعدها با سختی انجام شود، باید آن را حفظ کرد. اگر طبیعت دلیل طوری باشد که بعدها نتوان به همان شکل از آن استفاده نمود، تأمین دلیل لازم است؛ در غیر این صورت موردی برای تأمین آن نیست.
۳) درخواست تأمین دلیل از دادگاه: مرجع تأمین دلیل، دادگاه عمومی است که دلائل و امارات مورد درخواست در حوزه آن واقع است.
۴) عدم ممانعت در ارائه دلیل: تأمین دلیل در صورتی به عمل می‌آید که کسی جلوگیری و معارضه نکند. مثلاً پیمان کار ساختمان اجازه ورود به ساختمان جهت صورت برداری از کارش را ندهد در این صورت نمی‌توان از قوای عمومی استمداد کرد. مگر اینکه دادگاه پس از احراز، ترتیبی دهد که قرار با کمک مأمورین نیروی انتظامی و… احراز شود.
