از لحاظ قانونی عبارت است از تشخیص منطبق بودن یا منطبق نبودن رای مورد درخواست فرجامی با موازین شرعی و مقررات قانونی که قانونگذار در ماده ۳۶۶ قانون آیین دادرسی مدنی بدان پرداخته است.
آرای قابل فرجام‌خواهی
اصل بر قطعیت احکام دادگاه‌های عمومی و انقلاب است؛ بنابراین هر حکمی که از دادگاه بدوی یا تجدیدنظر صادر شود، قابل فرجام‌خواهی نخواهد بود.
آرای قابل فرجام بر دو قسم هستند:

1⃣ آرای قابل فرجام‌خواهی صادرشده از دادگاه‌های بدوی.

2⃣ آرای قابل فرجام‌خواهی صادرشده از دادگاه‌های تجدیدنظر.