تفاوت‌ها:
- صدور دستور موقت منوط به احزار فوریت می‌باشد ولی تامین خواسته مستلزم احزار فوریت نیست .(بند ب و ج ماده ۱۰۸ ق ا د م)
- صدور دستور موقت منوط به تاید رئیس حوزه قضایی است ،در صورتی که در تامین خواسته تایید رئیس حوزه قضایی لازم نیست .(قسمت اخیر ماده ۱۰۸ ق ا د م و تبصره ۱ م ۳۲۵ ق ا د م)
- قرار دستور موقت به همراه اصل دعوی قابل تجدید نظر می‌باشد در صورتیکه تامین خواسته قابل تجدید نظر نیست . (م۱۱۹و۳۲۵ ق ا د م)
- اگر تقاضای دستور موقت قبل از اقامه دعوی باشد متقاضی باید ظرف ۲۰ روز از تاریخ صدور دستور موقت دادخواست خود را تقدیم کند اما در تامین خواسته قبل از تقدیم دادخواست و اقامه دعوی فرصت فوق الذکر ۱۰ روز از تاریخ صدور می‌باشد .(م ۱۱۲ و ۳۱۸ ق اد م)
- در دستور موقت چنانچه خواهان محکوم به بی‌حقی شود خوانده باید ظرف یک ماه از تاریخ ابلاغ رای نهایی مطالبه خسارت را از تامین سپرده شده بنماید در حالیکه این مدت در تامین خواسته ۲۰ روز می باشد.(م ۱۲۰ و ۳۲۴ ق ا د م)
- در تامین خواسته الزاما مال توقیف می‌شود اما موضوع دستور موقت الزاما توقبف مال نیست بلکه عمل یا منع از انجام عملی می باشد .(مستنبط از م ۱۲۱ و ۳۱۶ ق ا د م)
- در تامین خواسته بدون خسارت احتمالی نیز صدور قرار ممکن است در حالات پیش بینی شده در قانون (مستند به سند رسمی باشد ،در معرض تعدی و تفریط باشد) اما در دستور موقت بدون اخذ و تودیع خسارات احتمالی قرار صادر نمی‌شود.
- در تامین خواسته دادگاه باید بدون دعوت از خوانده به درخواست رسیدگی نماید و پس از تایید بعد از ابلاغ فورا اجرا می شود ولی در دستور اصل بر این است که برای احراز و تشخیص مورد دستور موقت خوانده دعوت می‌شود و اجرای آن نیز پس از ابلاغ امکان پذیر است .
شباهت‌ها:
- هر دو قبل از اقامه دعوی اصلی قابل طرح است.
- هر دو ضمن تقدیم دادخواست راجع به اصل دعوی قابل طرح است.
- هر دو در جریان دادرسی می‌تواند مطرح شود.
- در هر دو تصمیم دادگاه علیه خوانده است یعنی از حقوق خواهان می‌باشد.
- هزینه دادرسی هر دو معادل دعوی غیر مالی می‌باشد.
- در هر مورد تصمیم دادگاه باید به خوانده ابلاغ شود و پس از آن اجرا گردد.
- در هر دو مورد اجرای قبل از ابلاغ در صورتی که مورد تضییع و تفریط باشد قابل اجرا است.
- در هر دو صورت رد دعوای خواهان ، خوانده می‌تواند مطالبه خسارت خود را از تامین سپرده شده را بنماید.
