در اینجا به برخی از انواع آن اشاره می‌کنیم:
عادی
هر قاضی فقط می‌تواند در حوزه‌ی قضائی که در آنجا مشغول به کار است، حکم جلب متهم پرونده‌ی خود را صادر کند.
اگر قاضی پرونده، حکم جلب فردی را تنها به کلانتری‌های حوزه قضایی خود ابلاغ کند، نه فراتر از حوزه‌ی خود، به آن حکم جلب “حکم جلب عادی” گفته می‌شود.
سیار
اگر بعد از اثبات مجرمیت فردی و صدور حکم نهایی، فرده شاکی از دادگاه مربوطه تقاضا کند که حکم جلب فرده محکوم را در اختیار او قرار دهد تا هرکجا که آن فرد را پیدا کرد به مأموران قضایی اطلاع دهد تا او را دستگیر کنند. این نوع حکم جلب “حکم جلب سیار” نام دارد.
نیابتی
همان طور که گفتیم هر قاضی می‌تواند در حوزه‌ی قضایی که در آنجا مشغول به کار است، حکم جلب متهم پرونده‌ی خود را صادر کند؛ مثلا اگر قاضی در استان گیلان مشغول به فعالیت است، حوزه‌ی قضایی او نیز استان گیلان می‌باشد و نمی‌تواند برای مجرمی که در خارج از حوزه‌ی قضاییه او مثلاً تهران حضور دارد، حکم صادر کند؛ از این رو برای این مشکل راه‌حلی اندیشیده شده است و آن هم این است که دادگاه کنونی به دادگاه صلاحیت‌دار واقع در تهران که حوزه‌ی قضایی آن در محدوده‌ی محل اقامت متهم است، نیابت دهد که به جای آن، حکم جلب متهم را صادر کند.
حکم جلب ثالث
گاهی وقت‌ها در روند رسیدگی به پرونده‌ای که طرفین دعوا یا یکی از آن‌ها مدعی شود که پای فرد ثالثی در میان است و از دادگاه درخواست جلب او را نمایند، مثلاً پرونده‌ی سرقت را در نظر داشته باشید که یک نفر به عنوان شاکی و یک نفر هم به عنوان متهم معرفی شدند؛ حال فرض کنید فرده متهم مدعی می‌شود که یک فرد دیگری دست به این سرقت زده است و او فقط ناظر ماجرا بوده است، در این زمان قاضی پرونده حکم جلب آن فرده ثالث را صادر می‌کند تا در جلسه دادگاه حضور پیدا کرده و جوابگوی سوالات باشد و یا دفاعیات خود را بیان کند.
حکم جلب دادرسی
زمانی‌که فردی بر علیه فردی دیگر شکوائیه‌ای تنظیم کند و شکایت شاکی در دادگاه مطرح شود و بازپرس پرونده ادله اثبات شکایت را کافی بداند، دستور می‌دهد متهم پرونده را احضار کنند تا ظرف مدت سه روز در جلسات دادرسی حضور پیدا کرده و پاسخگوی سوالات او باشد؛ پس از طی این مدت اگر متهم حاضر نشود، آن زمان دستور جلب او صادر خواهد شد که به این حکم جلب “حکم جلب دادرسی” می‌گویند.
