تنفیذ در صورتی موثر واقع می‌شود و دادگاه بر اساس آن احتمالاً رأی می‌دهد که شرایط برای آن مهیا شده باشد که این شرط آن وجود قرارداد بین طرفین دعوای حقوقی است. ممکن است که این شرایط به‌صورت کتبی و یا به‌صورت شفاهی باشد که در هر دو صورت به شواهد نیاز است و در صورت کتبی بودن بنا بر ماده 1286 قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران، باید رسمی یا عادی باشد.
البته شایان ذکر است که تنفیذ فقط برای قراردادهای رسمی کاربرد دارد و به کاربرد آن‌ها برای قراردادهای غیررسمی بسته به نظر قضات است و معمولاً در این گونه قراردادها از این حکم استفاده نخواهند کرد. همچنین یکی دیگر از شرایط به کاربردن حکم تنفیذ در دعواهای حقوقی اثبات عدم انحلال قرارداد بین طرفین است. برای به کاربردن این حکم توسط دادگاه باید طرفین و شاکی اثبات کند که هیچ‌گونه انحلالی در قالب فسخ، اقاله و انفساخ وجود ندارد.
هم‌چین احراز صحت شرایط قانونی معامله نیز یکی از شروط لازم برای به کاربرد حکم تنفیذ است که باید انجام شود. بر اساس ماده 190 قانون مدنی برای احکام تنفیذ لازم است که شرایط قانونی و اثبات شده برای صدور حکم تنفیذ از سوی طرفین دعوا برای صدور حکم ارائه گردد. اصولاً به کاربردن تنفیذ توسط دادگاه بدون داشتن شرایط بالا امکان‌پذیر نخواهد بود و قضات هرگز حکم تنفیذ را بدون داشتن شرایط بالا به کار نخواهند برد.
