گاهی افراد مذهبی یا مشهور یا معتبر یا صاحب نام از درج شروطی واضح و قوی در قرارداد که مانع تضییع حق طرف مقابل گردد، ناراحت می شوند و تن به این شروط نمی دهند نه بخاطر این که قصد حق خوری دارند بلکه بخاطر کبر و کسر شان و اعتماد ایشان به نفس اماره خود است و خود را مبرا از حق خوری می دانند و معمولاً در مقابل این شروط می گویند (مگر ما دزدیم). اما اخلاق و کرامت و تواضع حکم می کند که اتفاقاً خود را در آینده دزد تصور کند و راه های حق خوری طرف مقابل را با شروط معقول بر خود ببندد.