اصولاً در قرارداد هر طرف دغدغه حفظ منافع خود را دارد که این موضوع ناپسند نیست ولی این امر نباید منجر به دریدن و له کردن طرف مقابل برسد. قانون فقط در مورد مغبون و متضرر کردن فاحش طرف مقابل، تعیین تکلیف نموده است همچون خیار غبن و خیار تدلیس و بطلان قرارداد اما اخلاق و کرامت حکم می کند که نه تنها طرف مقابل متضرر نگردد بلکه منافع او ملاحظه گردد مثل عدم تنظیم قرارداد یکجانبه و ترکمنچایی که اصولاً قانونی و صحیح است ولی اخلاقی نیست خصوصاً که طرف مقابل قشر ضعیف و اموال ضروری باشد مثل خودرو و مسکن.