براساس ماده ی ۱۵۹ قانون آئین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب ، دعوای ممانعت از حق عبارت می باشد از : « درخواست شخصی که رفع ممانعت از حق ارتفاق یا انتفاع خود را در ملک دیگری خواستار باشد.»
در این رابطه باید گفت ، حق ، قدرت و امتیازی می باشد که قانون به اشخاص می دهد که مبادرت به انجام امری و یا خودداری از انجام آن نماید. لذا خارج از مقررات قانونی وجود حق قابل تصور نمی باشد. ممکن است این حقوق از صریح قانون یا قرار داد و یا عرف مسلم نشأت گرفته باشد. قابل ذکر می باشد .نحوه ی ممانعت در قانون ذکر نشده است .لذا به هر شکلی که ممانعت صورت بپذیرد به شرط وجود سایر شرایط از مصادیق ماده ی ۱۵۹ قانون آئین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب می باشد.
در ماده ۱۵۹ قانون آیین دادرسی مدنی ، دعوای ممانعت از حق تعریف شده است . بر اساس این ماده دعوای ممانعت از حق عبارتست از تقاضای کسی که رفع ممانعت از حق ارتفاق یا انتفاع خود را در ملک دیگری بخواهد . بنابراین ، ممانعت از حق در واقع شرایطی است که دارنده یک حق نمی تواند از حقی که دارد استفاده کند . به عنوان مثال ، اگر شخصی اجازه ندهد که از ملک یا زمین مان استفاده نکنیم ، باید در قبال او دعوای ممانعت از حق مطرح کنیم.
