هر دو شهادت شهود و استشهادیه در اثبات دعاوی حقوقی کاربرد دارند، اما شهادت شهود و استشهادیه، هر دو به عنوان ابزارهای اثبات دعوی در دادگاه مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما از نظر ماهیت، اعتبار و روش تنظیم با یکدیگر متفاوت هستند و هر کدام دارای ویژگی‌ها و محدودیت‌های خاص خود هستند. انتخاب یکی از این دو روش به ماهیت دعوی، نوع ادعا و سایر شرایط موجود در پرونده بستگی دارد.
شهادت شهود به بیان مستقیم و رو در روی یک فرد آگاه به واقعه در دادگاه گفته می‌شود. این فرد که شاهد نامیده می‌شود، تحت سوگند و در حضور قاضی، به پرسش‌های مطرح شده پاسخ می‌دهد و اطلاعاتی را درباره واقعه مورد نظر ارائه می‌کند. شهادت شهود به دلیل ماهیت مستقیم و رو در رو، معمولاً اعتبار بالاتری نسبت به سایر ادله دارد.
استشهادیه سندی کتبی است که در آن چندین نفر، وقوع یک حادثه یا وجود یک وضعیت خاص را تأیید می‌کنند. این افراد شهادت خود را به صورت کتبی و امضا شده در استشهادیه ثبت می‌کنند. استشهادیه به عنوان یک مدرک تکمیلی در کنار سایر ادله می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد، اما به تنهایی ممکن است برای اثبات ادعا کافی نباشد.
