بله اگر در عقد ازدواج ( دائم ) مهریه ذکر نشود عقد صحیح است و طرفین میتوانند با توافق، مهر را تعیین کنند. اما دختران باید بدانند در صورتی که به میزان مهریه در قباله اشاره ای نشده باشد، اگر قبل از تعیین مهر با همسر خود نزدیکی کنند دیگر حق دریافت مهرالمسمی ( یعنی میزان مشخص و معلوم ) را نخواهند داشت و باید به تعیین مهرالمثل ( یعنی مهر طبق شئونات خانوادگی عروس ) به توافق یا طبق قانون اکتفا کنند.
در صورتی که در هنگام اجرای صیغه عقد مهریه ذکر نشده باشد و زن و شوهر قبل از نزدیکی از یکدیگر جدا شوند، باز هم مهریه به زن تعلق می گیرد اما در این حالت حق دریافت مهریه به جای مهرالمثل به مهرالمتعه ( یعنی طبق وضعیت مالی مرد ) تبدیل می شود.
در صورتی که مهریه به صورت مهرالمسمی در قباله ذکر شده باشد و زن و شوهر پیش از نزدیکی از یکدیگر جدا شوند، تنها نصف مهریه به زن تعلق می گیرد.
مالکیت زن بر مهریه خویش به حدی محکم است که اگر خدای ناکرده فوت کند، جز ماترک او به حساب آمده و به بازماندگانش به ارث می رسد. همچنین در صورت فوت شوهر مهریه زن قبل از تقسیم اموال از دارایی او برداشت و به زن پرداخت می شود و بخشی از بدهی های مقدم و واجب الپرداخت مرد است.
بیایید با آن ضرب المثل نادرست « مهر را کی داده و کی گرفته » موافق نباشیم و بدانیم در یک ازدواج معمولی و سنتی مهریه تنها پشتیبان و دستاویز زنان در قرارداد ازدواج است و درست به همین دلیل در تعیین آن، واقعیتها را به دور از چشم و هم چشمی و خودنمایی در نظر گرفت و ضمانت و پشتوانه دریافت آن را برای زنان در نظر گرفت البته منظورم تعیین مهرهای سنگین و دور از توان پرداخت مرد نیست چون مهرهای سنگین و غیر متعارف هیچ تضمینی برای ادامه زندگی زوجها ندارند.
