کلمه امر دو تا معنی دارد : معنی اول شی یا چیز و معنی دوم آن طلب و خواستن است.
معنای اول : امر به معنی اول که به معنای شی و چیز می باشد جمعش می شود امور . لزم به ذکر است که مراد از شیء ، هرچیز مطلق نیست تا مصداق آن تعریف به اعم باشد بلکه مراد افعال و صفات است و جزء این دو بر چیزی دیگر دلالت نمی کند. البته افعال و صفاتی که به معنای اسم مصدری باشندمراد نیست ، بلکه مراد خود فعل و خود صفت موجود در خارج است .
معنای دوم : امر به معنی دوم که به معنای طلب و خواستن است جمعش می شود اوامر که در اصول فقه بحث ما راجع به این معنا خواهد بود .
معنای اول : امر به معنی اول که به معنای شی و چیز می باشد جمعش می شود امور . لزم به ذکر است که مراد از شیء ، هرچیز مطلق نیست تا مصداق آن تعریف به اعم باشد بلکه مراد افعال و صفات است و جزء این دو بر چیزی دیگر دلالت نمی کند. البته افعال و صفاتی که به معنای اسم مصدری باشندمراد نیست ، بلکه مراد خود فعل و خود صفت موجود در خارج است .
معنای دوم : امر به معنی دوم که به معنای طلب و خواستن است جمعش می شود اوامر که در اصول فقه بحث ما راجع به این معنا خواهد بود .
