طبق تعریف ماده 7 قانون کار، قرارداد کار عبارت است از قرارداد کتبی یا شفاهی که به موجب آن کارگر در قبال دریافت حق‌السعی، کاری را برای مدت موقت یا مدت غیر موقت برای کارفرما انجام می‌دهد.
قرارداد کار به سه دسته تقسیم می‌شود:
1- قرارداد کار با مدت غیر موقت یا دائمی
مطابق تبصره 2 ماده 7 قانون کار در کارهایی که طبیعت آن‌ها جنبه مستمر دارد در صورتی که مدتی در قرارداد ذکر نشود، قرارداد دائمی تلقی می‌شود.
2- قرارداد کار با مدت موقت
همانطور که از عنوان پیداست در این قراردادها خاتمه مدت قرارداد ذکر می‌شود و با فرا رسیدن آن موعد قرارداد خاتمه می‌یابد.
3- قرارداد کار برای انجام کار معین
این نوع از قرارداد صرفا برای امر مشخصی تشکیل می‌شود و با انجام شدن آن قرارداد خاتمه می‌یابد. نکته قابل توجه این است که در این قرارداد کارگر با لوازم و ابزار کارفرما کار را به سرانجام می‌رساند.
قرار داد کار با مدت موقت در چه مواقعی و برای چه کسانی کاربرد دارد؟
برای شفاف شدن حقوق و تعهدات طرفین میان کارگر و کارفرما قراردادی منعقد می‌شود که به قرارداد کار معروف است.
مطابق ماده 2 قانون کار، کارگر از لحاظ این قانون کسی است که به هر عنوان در مقابل دریافت حق‌السعی اعم از مزد، حقوق، سهم سود و سایر مزایا به درخواست کارفرما کار می‌کند.
مطابق ماده 3 کارفرما شخصی است حقیقی یا حقوقی که کارگر به درخواست و حساب او در مقابل دریافت حق‌السعی کار می‌کند.
کارگر و کارفرما دو طرف این قرارداد قرار می گیرند.
مفاد این قرارداد شامل چه مواردی می شود؟
- نوع کار یا حرفه‌ای که کارگر باید به آن اشتغال یابد
- حقوق یا مزد مبنا و لواحق آن
- بیمه
- دوره آزمایشی
- ساعات کار، تعطیلات و مرخصی‌ها
- تعهدات کارگر و کارفرما
- محل انجام کار
- تاریخ انعقاد قرارداد
- مدت قرارداد
- موارد دیگری که عرف و عادت شغل یا محل ایجاب نماید
سایر اسامی قرارداد کار با مدت موقت چیست؟
قرارداد کار با مدت معین/ قرارداد کار با مدت موقت/ قرارداد کار ( مدت معین )/ قرارداد کار ( مدت موقت )
