صلح در لغت به معنای تسلیم، سازش و آشتی است. در دنیای حقوق صلح دو معنی دارد:
1-عقد صلحی که به صورت عرفی جایگزین سایر عقود مانند بیع (نقل و انتقال) یا اجاره می‌شود. یعنی دو طرف در به وجود آوردن و یا از بین بردن یک رابطه حقوقی توافق می‌کنند. برای مثال شما مالک دو دانگ از یک ملک و دوست شما مالک چهاردانگ دیگر است. پس از مدتی شما و دوستتان تصمیم می‌گیرید که سهم‌تان را بفروشید، در این صورت می‌توانید به جای قرارداد فروش با مشتری، قرارداد صلح ببندید و نتیجه و اثر قرارداد فروش که همان انتقال مالکیت است را داشته باشید.
2-عقد صلحی که با توافق و سازش طرفین برای پایان دادن دعوی استفاده می‌شود. صلح دعوی به این معناست که دو نفر با یکدیگر بر سر موضوعی دعوا دارند و برای خاتمه دعوا با هم صلح می‌کنند. مثلا دوست شما به شما یک میلیون تومان بدهکار است. اما او می‌گوید که پانصدهزار تومان بدهکار است. در این صورت هر دو روی مبلغ هفتصد هزار تومان صلح می‌کنید.
گاهی صلح در مقام دعوای احتمالی در آینده است. یعنی دو طرف قرارداد در حال حاضر با یکدیگر اختلاف و یا دعوایی ندارند، اما احتمال آن بسیار زیاد است که در آینده اختلاف پیدا کنند و به همین علت، در ابتدای قرارداد خودشان با یکدیگر صلح می‌کنند.
