الف) قانون اساسی عرفی یا نانوشته (غیر مدون) و موضوعه یا نوشته مدون
قانون اساسی عرفی مجموعه ای از اعلامیه ها، منشورها، مصوبات مجلس قانون گذاری شبیه قانون عادی و همچنین عرف و عادات و کنوانسیون هاست که قواعد آنها ماهیتاً جنبه اساسی دارند. درحالیکه قوانین اساسی موضوعه توسط ارگان های موسس (مجلس موسسان، آراء مردم یا سایر دستگاه هایی که برای این منظور بوجود می آیند) در یک یا چند متن تهیه و به تصویب می رسند.
ب) قانون اساسی انعطاف ناپذیر(سخت) و قانون اساسی انعطاف پذیر (نرم)
ملاک این تقسیم بندی چگونگی تجدید نظر (بازنگری) در قانون اساسی است. هنگامی قانون اساسی را می توان به شیوه قوانین عادی (مثلاً از طریق مجلس مقّننه و با همان تشریفات قانون گذاری) مورد تجدید نظر قرار داد به آن اصطلاحاً ” انعطاف پذیر یا نرم” میگویند. در قانون اساسی سخت یا انعطاف ناپذیر، مراسم بازنگری (تجدید نظر) توسط مجلس ویژه ای (مجلس موسسان، مجلس خبرگان) یا به وسیله مردم(همه پرسی) یا مخلوطی از شیوه های مختلف انجام می پذیرد، مثل؛ ایران و آمریکا.
ج) قانون اساسی یکدست و مختلط
قانون اساسی یکدست آن است که کلیه اصول آن دارای ارزشی مساوی باشند. یعنی آئین تجدید نظر در مورد همه مقررات آن به شکل یکسانی پیش بینی شده باشند؛ برعکس قوانین اساسی مختلط به متون مصبوی گفته می شود که مشتمل بر دو نوع اصول باشند: اصولی که با آئین خاص قابل تجدید نظرند. و اصولی که همانند قوانین عادی قابل اصلاح و تغییر می باشند.
د) انواع قانون اساسی از لحاظ منشاء شکل گیری
۱- اگر قانون اساسی از سوی زمامداری به عنوان امتیاز به مردم داده شود به آن “قانون اساسی اعطایی یا اقتداری” می گویند.
۲- قانون اساسی نیمه اقتداری – نیمه اعطایی، گاهی شکل گیری قانون اساسی بوسیله حاکم مطلق ولی با همکار ی یک یا دو مجلس انجام می گیرد.
۳- قانون اساسی مردم سالار، در بیشتر موارد، قوانین اساسی ثمره انقلاب ها بوده که از طریق مردم و یا نمایندگان آنها به تصویب رسیده است.
