دعوای تخلیه ید مربوط به موردی است که شخص براساس قرارداد ملک را متصرف شده است قراردادی که در آن نحوه و زمان تخلیه ی ملک مقرر شده است اما در موعد مقرر  از تخلیه ی ملک امتناع می کند در این صورت می توان علیه او دعوای تخلیه ید مطرح کرد
اما در تصرف عدوانی بین متصرف سابق و متصرف فعلی قراردادی وجود ندارد چون اگر قراردادی بود تصرف متصرف دیگر عدوانی نبود.




دعوای خلع ید مختص به زمانی است که شخصی به طور غاصبانه ملک را تصرف کند در این صورت مالک می تواند برای اخراج غاصب علیه او دعوای خلع ید مطرح کند
در دعوای تصرف عدوانی باید سبق تصرفات خواهان اثبات شود در این دعوا از متصرف سابق حمایت می شود اما در دعوای خلع ید باید مالکیت خواهان به اثبات برسد در این دعوا از مالک حمایت می شود و این که مالک  سبق تصرف داشته  یا خیر اهمیتی ندارد مهم مالکیت او می باشد
دعوای خلع ید فرع بر سند رسمی است و خواهان باید مالکیت خود را با سند ثبتی یا دادنامه ای که از دادگاه مبنی بر اثبات مالکیت صادر می شود اثبات کند اما دعوای تصرف عدوانی نیازی به اثبات مالکیت ندارد صرفا سبق تصرف اهمیت دارد در این دعوا سند مالکیت اماره بر سبق تصرف است برخلاف دعوای خلع ید که سند مالکیت دلیل است.





در تخلیه ید بین متصرف و مالک قرارداد منعقد شده است و از زمانی که متصرف  از تخلیه ی ملک امتناع می کند تصرف او غاصبانه می شود   اما در دعوای خلع ید  تصرفات متصرف از همان ابتدا ی امر غاصبانه بوده است.