هر قرارداد بی او تی شامل ساختار قراردادی پیچیده و بالقوه ای می باشد.

اما در اکثر موارد در یک پروژه بی او تی ، برای انجام طراحی واقعی و ساخت ، از قراردادهای کلید در دست EPC استفادمی شود.

بنابراین مدل قراردادی بی او تی با وجود اختلافاتی که با  قرارداد ئی پی سی دارد ، به عنوان شکل قراردادی ساختاری مجزایی به حساب نمی اید و اختلاف این دو بیشتر از جهت روش سرمایه گذاری موجود در ان دو می باشد.

به طوریکه اورندگان سرمایه در قرارداد بی او تی نقش بسیار موثری در تحمیل شرایط قراردادی پایه ایفا می نمایند.

به عنوان مثال خواسته انها مبنی بر اینکه قرارداد الزاما بر مبنای کلید در دست ( Turnkey ) و در شکل و فرمت EPC باشد.

اجرای  پروژه بر مبنای مدل کلید در دست ( که انجام پروژه  را با قیمت و زمان مقطوعی برای پیمانکار تعریف می نماید) ، باعث اطمینان واسودگی خیال وام دهندگان پروژه می باشد.

لازم به ذکر است که یکی از مهمترین دلایل تمایل رو به افزایش دولت ها در استفاده از روش قراردادی بی او تی کمبود سرمایه در بخش عمومی و استفاده از سرمایه بخش خصوصی در جهت توسعه پروژه های عظیم زیر ساختی در دنیا می باشد .