چه بسا شوهر مهریہ را بہ خانواده همسر متوفاے خویش، پرداختہ و همچنین مواردے ڪه عروس، مهریہ را از خانواده همسر متوفے خود گرفتہ است.چرا ڪه با فوت، تمام دارائے متوفے (اعم از اموال و حقوق، بدهے و سایر دیون) به وراث وے منتقل مے گردد. به علاوه اینڪه نخست مهریہ همسر را از اموال متوفے مے دهند، سپس اگر مالے مانده باشد، میان وراث تقسیم مے ڪنند.
با تصویب قانون حمایت خانواده مصوب ۱۳۹۱، این تصور میان مردم رایج گشت ڪه قانون تنها ۱۱۰ سڪه طلا را تائید می ڪند و بیشتر از آن، مورد پذیرش دادگاه ها نیست.
این تصور، ڪاملا اشتباه است و مهریہ به هر میزانے ڪه توافق شده باشد، قطعے و لازم الاجراست. تنها تفاوتے ڪه ایجاد شده، در قانون جدید، بار اثبات دعواے اعسار از پرداخت یڪجاے مهریہ به میزان بیش از ۱۱۰ سڪه طلا، تغییر داده شده است.
به عبارت ساده قانون فرض را بر این مے گذارد ڪه مردانے ڪه طبق قانون ایران، ازدواج ڪرده اند، مهریہ بیش از ۱۱۰ سڪه طلا را نمے توانند یڪجا پرداخت ڪنند مگر همسرانشان با معرفے اموال، بتوانند خلاف این موضوع را ثابت ڪنند.
نتیجہ مرد باید مهریہ بیش از ۱۱۰ سڪه طلا را به صورت قسطے طبق نظر دادگاه، پرداخت نماید البتہ مشروط بر آنڪه دعواے اعسار را مطرح ڪرده باشد و ممڪن است ڪل مهریہ، قسطے شود.
