ایفاء ناروا یعنی یک نفر به دیگری مدیون نیست و تصور می کند مدیون است و دینی را که اصلا وجود ندارد پرداخت می کند.
که دوحالت متصور است :
اشتباها فکر می کرده مدیون است در حالی که مدیون نیست
دهنده مال می داند بدهکار نیست اما در اثر اجبار مال را داده است که این را هم ایفای ناروا گویند ( ماده ۳۰۲ فقط حالت اشتباه را گفته است)
گیرنده مال چه به عدم استحقاق خود عالم باشد چه جاهل مانند غاصب است و یدش ضمانی است و اثبات قوه قاهره نیز او را از مسئولیت معاف نمی کند اما اگر گیرنده جاهل باشد می تواند مخارج حفظ مال را بگیرد # گیرنده عالم
ایفای ناروا همیشه پول نیست و می تواند هر مالی باشد ( گوسفند، کتاب و…)
