در دعاوی حقوقی اگر کسی به ضرر خود و به نفع شخص دیگری اقرار نماید قاضی دادگاه نیازی به بررسی سایر دلایل و اسناد ندارد و قاضی دادگاه به استناد اقرار شخص حکم را صادر می نماید. اما در دعاوی کیفری و رسیدگی به مسائل و اتهامات ارزیابی اقرار مانند سایر دلایل به عهده دادگاه است و در نهایت بستگی به وجدان دادرس دارد.
در عاوی کیفری اگر شخصی به جرم خود اقرار (اعتراف) کند، اقرار نمی‌تواند به تنهایی دلیل باشد زیرا ممکن است شخصی برای منحرف کردن ذهن قاضی یا برای فراری دادن همدستان خود در جرمی، اقرار به جرمی کند. بنابراین در اقرار کیفری قاضی باید در خصوص اقرار متهم تحقیق کند.
لذا چیزی که در این بحث مورد توجه می باشد این است که با اقرار در امور مدنی آنچه در نهایت از دست می رود مال و حقوق مالی می باشد و تنها این بعد تحت تاثیر قرار می گیرد اما در اقرار امور کیفری چیزی که تحت تاثیر است و از بین می رود آزادی، آبرو، موقعیت اجتماعی و حتی جان شخص اقرار کننده است.
