به عنوان یکی از ادله اثبات دعوی هم در مسائل حقوقی و هم در مسائل کیفری کاربرد دارد. شهادت در معنای عام، اخبار فرد نزد مرجع قضاوتی از دیده ها یا شنیده ها یا سایر آگاهی هایی است که بصورت اتفاقی یا به درخواست یکی از اصحاب دعوی از موضوعی پیدا کرده است.از آنجا که شهادت بیان واقعه ای است که شاهد آن را دیده یا شنیده است از همین رو شاهد باید آنچه که دیده یا شنیده است را در محضر قاضی بیان کند و از بیان آنچه که استنباط یا احساس کرده ، بپرهیزد زیرا آنچه که از شاهد می خواهند ، مسموع او است نه عقیده او ، و اظهار عقیده درباره ی مسموع شاهد با قاضی است. شهادت از منظر مکان ادای آن به دو دسته تقسیم می شود که عبارتند از:
ا- شهادت در دادگاه :بنابر ماده ۶۰قانون آئین دادرسی مدنی حسب القاعده رسیدگی به دلایل ( که شهادت هم از آنهاست ) در دادگاه به عمل می آید.
۲- شهادت در خارج از دادگاه : شهادت گواهانی که باید در دادگاه گواهی دهند ولی به طور استثنا مانند معذور بودن گواه از حضور در دادگاه و به عللی دیگر که دادگاه مقتضی بداند ( ماده ۴۱۰ قانون آئین دادرسی مدنی ) شهادت آنان در خارج از دادگاه استماع می شود.
