در مورد اسناد رسمی، چون این اسناد از اعتبار بالایی برخوردارند، انکار در برابر این نوع اسناد معمولاً پیچیده تر هستند. طبق قوانین حقوقی ایران، در صورتی که سند رسمی در دادگاه ارائه شود، فرد نمی تواند به راحتی آن را انکار کند، مگر اینکه دلایل قوی و مستند برای اثبات نادرستی سند ارائه دهد. بنابراین، انکار و تردید در برابر اسناد رسمی تنها در شرایط خاصی اعمال می شود که شخص بتواند نقص های قانونی یا اشتباهات فنی سند را ثابت کند.
مثال: اگر شما در برابر یک سند رسمی که در دفاتر اسناد رسمی تنظیم شده است، قرار بگیرید و بخواهید انکار کنید، باید دلایل محکمی ارائه دهید که نشان دهنده خطای فنی یا نادرستی در تنظیم سند باشد. این در حالی است که در اسناد عادی، چون به طور معمول از اعتبار کمتری برخوردارند، انکار و تردید در مورد آن ها ساده تر و قابل اعمال است.
فهم درست و کاربردی انکار و تردید در دنیای حقوقی می تواند به افراد در محافظت از حقوقشان و جلوگیری از سوء استفاده های احتمالی کمک کند. با آگاهی از تفاوت های اسناد عادی و رسمی، افراد می توانند در مواجهه با هر نوع سندی در دادگاه، تصمیمات هوشمندانه تری بگیرند و در نهایت، از حقوق خود دفاع کنند.
