آرا وحدت رویه با رای اصراری تفاوت‌های اساسی دارد. رای وحدت رویه برای همه قضات و محاکم قضایی الزام‌آور است و در حکم قانون محسوب می‌شود، اما رای اصراری جنبه ارشادی دارد و تنها برای شعبه‌ای که درخواست اصرار کرده، لازم ‌الاتباع است. همچنین صدور رای وحدت رویه مستلزم تشکیل جلسه هیئت عمومی دیوان عالی کشور با حضور حداقل سه چهارم روسا، مستشاران و اعضای معاون تمام شعب است، در حالی که رای اصراری با حضور حداقل سه چهارم روسا و مستشاران شعب حقوقی و کیفری صادر می‌شود. رای وحدت رویه در نتیجه وجود آرای متناقض در پرونده‌های مشابه صادر می‌شود، اما رای اصراری در نتیجه درخواست یک شعبه دیوان عالی کشور برای اصرار بر رای قبلی خود است.