گاهی لفظی در معنایی غیر از معنای خود بکار می رود و میان مردم معنای دیگری پیدا می کند به طوری که معنای لغوی کم کم فراموش می شود چنین لفظی را حقیقت عرفی می نامند مانند کلمۀ دابّه که در لغت به معنای جنبنده است ودر عرف به معنای چهارپا است.
عرف بر دو قسم است: عرف خاص و عرف عام ‌ـ‌ عرف خاص اصطلاح معمول بین عدّه ای مخصوص و یا فنّ خاصّی است مانند اصطلاحات همۀ علوم و فنون و مصطلحات بین مردم یک شهر یا یک قبیله و عشیره.مثلاّ اصطلاحات حقوق مدنی با اصطلاحات علوم سیاسی یک سان نیست و اصطلاح علم یک سان نیست و اصطلاح فقه و اصول متفاوت است و هر یک عرف خاصّی را تشکیل می دهد.

منبع: مبانی استنباط حقوق اسلامی یا اصول فقه , محمدی ، ابوالحسن