مجازات تکمیلی یا تتمیمی مجازاتی است که دادگاه میتواند علاوه بر مجازات اصلی و برای تکمیل آن تعیین کند.
در خصوص مجازات تکمیلی چند نکته باید مورد توجه قرار گیرد:
نخست آنکه تا قبل از این در تمامی موارد امکان صدور حکم به مجازات تکمیلی وجود نداشت و دادگاه فقط در مواردی که قانونگذار در ماده ۲۳ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ اجازه داده بود (یعنی در جرایم مستوجب حد، قصاص یا تعزیر درجه شش تا درجه یک)، میتوانست از این نوع مجازات استفاده کند. در سال ۱۳۹۹ به موجب قانون کاهش مجازات حبس تعزیری، این مادهی قانونی اصلاح شد. مطابق این اصلاحیه، دادگاه میتواند فردی را که به حد، قصاص یا مجازات تعزیری محکوم کرده است، به یک یا چند مجازات تکمیلی نیز محکوم نماید. درواقع، تا قبل از این فقط در جرایم مستوجب مجازاتهای تعزیری درجه یک تا شش امکان تعیین مجازات تکمیلی وجود داشت، اما در حال حاضر در تمامیِ مجازاتهای تعزیری امکان تعیین مجازات تکمیلی وجود دارد.
دوم آنکه صدور حکم در خصوص مجازات تکمیلی، برای دادگاه الزامی نیست. بلکه این امر در اختیار قاضی دادگاه است که میتواند در صورتی که مصلحت بداند، در کنار مجازات اصلی، حکم به مجازات تکمیلی نیز صادر کند.
سوم آنکه مدت مجازات تکمیلی طبق قانون حداکثر دو سال است.
اقسام مجازاتهای تکمیلی
مجازاتهایی که قاضی صادرکنندهی حکم میتواند در ضمن حکم به مجازات اصلی، مجرم را به یک یا چند مورد از آنها محکوم نماید، به شرح زیر است:
الف- اقامت اجباری در محل معین
ب- منع از اقامت در محل یا محلهای معین
پ- منع از اشتغال به شغل، حرفه یا کار معین
ت- انفصال از خدمات دولتی و عمومی
ث- منع از رانندگی با وسایل نقلیه موتوری
ج- منع از داشتن دستهچک یا صدور اسناد تجاری
چ- منع از حمل سلاح
ح- منع از خروج اتباع ایران از کشور
خ- اخراج بیگانگان از کشور
د- الزام به خدمات عمومی
ذ- منع از عضویت در احزاب، گروهها و دستهجات سیاسی یا اجتماعی
ر- توقیف وسایل ارتکاب جرم یا رسانه یا مؤسسه دخیل در ارتکاب جرم
ز- الزام به یادگیری حرفه، شغل یا کار معین
ژ- الزام به تحصیل
س- انتشار حکم محکومیت قطعی
در کدام یک از محکومیتها، قاضی میتواند حکم به مجازات تکمیلی صادر کند؟
همانطور که پیشتر نیز ذکر شد، براساس قانون کاهش مجازات حبس تعزیری مصوب ۱۳۹۹، در حال حاضر، قاضی میتواند در تمامی پروندهها مجرم را به یک یا چند مجازات از مجازاتهای تکمیلی محکوم کند.