حق در حقیقت یک رابطه است و در این رابطه شخص در برابر دیگری امتیاز یا سلطه ای به دست می آورد و چون وی را می تواند الزام کند به آن حق می گویند مثل حق مالکیت.
حق به عبارتی امتیازی است که قانون به اشخاص داده که می توانند اعمال کنند و از مزایای آن برخوردار شوند. طرف مقابل تکلیف را حق می نامند.
خود حق امری اعتباری و ذهنی است اگر چه ممکن است متعلق آن شیء موجود در خارج باشد. برای مثال در حق مالکیت خود حق اعتباری است اما مالکیت نسبت به خانه یا زمین متعلق آن ممکن است موجود خارجی باشد.
واژه حق را گاهی در مقابل حکم به کار می برند. حکم را امتیاز هایی می توان گفت که قابل سلب نیست و قابل اسقاط نیست.
برای مثال ابوت حکم است و قابل اسقاط نیست.
