قرارها را می توان از جهات مختلف دسته بندی کرد:
۱. قرارهای قطعی یا غیرقطعی
با توجه به بند الف و ب ماده ۳۳۱ قانون آیین دادرسی مدنی، احکام زیر قابل درخواست برای تجدیدنظر هستند:
در دعاوی مالی که خواسته یا ارزش آن از سه میلیون متجاوز است
کلیه احکام صادره در دعاوی غیرمالی
البته لازم به ذکر است که هر قراری قابل تجدیدنظر نیست و قرارهایی قابل تجدیدنظر هستند که اصل دعوای آنها قابل تجدیدنظر باشد، طبق ماده ۳۳۲ قانون آیین دادرسی مدنی این قرارها عبارتند از؛
قرار ابطال دادخواست یا رد دادخواست که از دادگاه صادر شده باشد
قرار رد دعوا یا عدم استماع دعوا
قرار سقوط دعوا
قرار عدم اهلیت یکی از طرفین
۲. قرارهای نهایی یا غیرنهایی
ماده ۳۶۸ قانون آیین دادرسی درمورد قابل فرجام بودن صحبت کرده است که به دلیل پیچیدگی موضوع از توضیح آن خودداری می کنیم.
۳. قرارهای اعدادی یا مقدماتی
به قراری گفته می شود که پرونده را آماده صدور رأی قاطع می کند و درواقع به معنای تحضییر پرونده است. (به عنوان مثال قرار تحقیق و معاینه محل، قرار کارشناسی، قرار اتیان سوگند و…)
۴. قرار قرینه
در مواردی کاربرد دارد که دادگاه، خواهان (کسی که اقامه دعوی کرده است) را در اثبات حق محق می داند، ولی برای تشخیص نوع و میزان آن نیاز به قراری جهت تکمیل پرونده دارد تا با عنایت به آن رأی را صادر کند.
۵. قرار ساده
بر خلاف قرار قرینه، صدور این قرار دال بر پیروزی خواهان نمی باشد، بلکه جهت کمک به موضوع صادر می شود. (قرار کارشناسی یا معاینه ی محل و …)
۶. قرار قاطع
به قراری گفته می شود که با صدور آن دادگاه از رسیدگی به موضوع فارغ می شود.
