مُلازمه بین حکم شرع و عقل؛ یعنی این که اگر شرع به چیزی حکم کند، عقل هم به همان حکم میکند؛ به بیان دیگر، هرگاه شارع به چیزی اَمر یا از چیزی نهی کند، عقل نیز به حُسن یا قُبح آن حکم میکند.
از نظر برخی اصولیهای شیعه؛ میان حکم شرع و عقل ملازمهای وجود ندارد؛ زیرا چه بسا شارع به کاری دستور میدهد، اما عقل قدرت درک ملاک آن را ندارد؛ برای مثال، روزه آخر ماه رمضان واجب، ولی روزه اول ماه شوال عید فطرر حرام است و عقل از دست یافتن به علت این دو حکم ناتوان میباشد.
لیکن؛ از نظر برخی دیگر از اصولیهای شیعه؛ میان حکم شرع و عقل ملازمهای وجود دارد و اگر شرع به چیزی حکم کند، عقل هم به همان حکم میکند.