ستاد معزز با درود و عرض ادب
احتراماً در بند ب ماده 113 قانون امور گمرکی ( خارج نکردن وسیله نقلیه ...) آیا با تمسک به اصاله الظهور میتوان ادعا نمود که خارج نکردن دلالت بر رفتار مالک وسیله نقلیه دارد ؟ و این موضوع را نمیتوان به راننده استیجاری سرایت داد؟
ممنون از راهنمائیتون ،
اصالت ظهور، در جایی به کار می‌رود که لفظ استعمال شده، در معنای خاصی ظهور داشته باشد؛[۱] یعنی حمل لفظ یا کلام بر آن معنا در نظر عقلا راجح باشد، هر چند در مقام استعمال، احتمال خلاف آن (اراده معنای مرجوح ) داده میشود؛ در چنین حالتی عقلا به معنای ظاهر تمسک نموده و معنای خلاف ظاهر را نادیده می‌گیرند.[۲]
بنابراین، اصالت ظهور، یعنی اخذ به ظهور کلام (معنای راحج) و الغای احتمال خلاف آن (معنای مرجوح). این اصل لفظی عقلایی، حکم می‌کند که تا وقتی برای معنای خلاف ظاهر دلیلی اقامه نشده است، باید همان معنای ظاهر کلام را اخذ کرد و به آن پای بند بود، و شارع شیوه جدیدی را اختراع نکرده است، بلکه همان شیوه عقلا را در تمسک به ظهور لفظ متکلم تایید و امضا نموده است زیرا اگر شیوه دیگری مورد نظر شارع بود آن را بیان می‌کرد.
رانندگانی که به صورت تمام وقت در خدمت دستگاه اجرایی بوده و مشغول به کار می‌باشند و شغل ایشان راننده آن سازمان بوده و رابطه شغلی احراز میگردد، مشمول قانون تبدیل وضعیت نیروهای ایثارگر شرکتی (رانندگان استیجاری) می‌باشند. لذا دستگاه‌های اجرایی می‌بایست نسبت به بارگذاری مدارک ایشان در سامانه کارمند ایران (پس از بررسی نسبت به صدور شماره مستخدم برای افراد واجد شرائط) اقدام نمایند.
اما در خصوص رانندگان استیجاری نوع دوم با توجه به اینکه کاری که به ایشان واگذار شده می‌بایست با وسیله نقلیه خود انجام دهند و فی الواقع وسیله نقلیه ایشان در اجاره دستگاه اجرایی میباشد، لذا حسب موارد فوق در مورد این افراد رابطه شغلی وجود نداشته و بدین ترتیب مشمول قانون مذکور نمی‌باشند.موفق ومویدعیدتونم مبارک،دوستان درهرزنامه نمیشه پاسخ داد ،درنظرسنجی سوال پرسیده شود.
