ابتدا باید گفت مطابق ماده 4 قانون تامین اجتماعی، «افرادی که به هر عنوان در مقابل دریافت مزد یا حقوق، کار میکنند» مشمول قانون تامین اجتماعی هستند و اینکه سمت شغلی کارگر چیست اهمیت ندارد.
کارفرما موظف است در مقابل حتی یک روز دریافت خدمت از کارگر، او را بیمه کند و به نوعی نمیتوان به هیچ وجه این موضوع را نادیده گرفت.
بنابراین اگر کارفرمایی ادعا کند که کسی به خاطر سمت شغلی که دارد یا اینکه سابقه بیمه دارد یا ندارد و دیگر دلایل که با استناد به آن از پرداخت حق بیمه کارگر اجتناب کند، ادعای او کاملا بی پایه و اساس است.
طبق ماده 36 قانون تامین اجتماعی، کارفرما مسئول پرداخت حق بیمه سهم خود و بیمه شده به سازمان بوده و مکلف است در موقع پرداخت مزد یا حقوق و مزایا سهم بیمه شده را کسر نموده و سهم خود را بر آن افزوده به سازمان تادیه نماید.
پرداخت حق بیمه کارگر از جمله فاکتورهای مهمی است تا از مزایای بازنشستگی بهرهمند شود. سهم حق بیمه کارگران ۷ درصد از پایه حقوق و مزایای دریافتی آنها و سهم کارفرما نیز ۲۳ درصد است.
این مساله وجود دارد که برخی از کارفرمایان طی توافقی با کارگر، تعیین میکنند که کار مورد نظر بدون حق بیمه است و یا اینکه به کارگر پیشنهاد میدهند که حق بیمه را به او پرداخت میکنند تا او به شکل خویش فرما حق بیمه خود را پرداخت کند.
همچنین بسیاری از مواقع کارفرما به کارگر اعلام میکند که کار بدون حق بیمه است. طبق قانون هیچ قراردادی خارج از قانون سندیت ندارد و چنانچه قراردادی با موضوعهای مطرح شده بین کارگر و کارفرما منعقد شود باطل است.
اینکه قراردادی مبنی بر عدم پرداخت حق بیمه از سوی کارفرما صورت بگیرد هیچ ارزش قانونی ندارد و حتی اگر کارگری حق بیمه را از کارفرما گرفته باشد، باز هم کارفرما محکوم به پرداخت مجدد به علاوه جریمه مربوط به آن به سازمان بیمه تامین اجتماعی است.
بنابراین بیمه نکردن کارگر حتی اگر کارگر نخواهد بیمه شود؛ مورد قبول قانون و مراجع ذیصلاح از جمله وزارت کار و سازمان تامین اجتماعی نیست.