آموزش اخذ پروانه کسب

دریافت و طی کردن  مراحل اخذ جواز کسب از دو طریق مختلف امکان پذیر است. برای روش اول متقاضی باید به اتحادیه مورد تقاضا خود مراجعه و درخواست و مدارک لازم جهت صدور جواز کسب را ارائه نماید. در روش دوم، متقاضی باید درخواست خود را به صورت الکترونیکی ارائه کند و مراحل لازم برای اخذ جواز کسب را طی نماید در این روش مدارک لازم برای جواز کسب در سامانه مربوطه بارگذاری می شود.

روش حضوری برای گرفتن جواز کسب مستلزم مراجعه به اتحادیه مورد نظر و ارائه درخواست به صورت کتبی می باشد. همچنین رسیدی از اتحادیه دریافت خواهید کرد. درخواست شما پس از مدت 15 روز به صورت کتبی توسط اتحادیه پاسخ داده خواهد شد. در نتیجه گرفتن پروانه کسب در قدم اول 15 روز طول می کشد.

ثبت نام پروانه کسب

متقاضی برای ثبت نام پروانه کسب به صورت اینترنتی و دریافت مجوز کسب الکترونیکی، ابتدا باید وارد سامانه پیشخوان مجوز ها شده و درخواست خود را ثبت کند. پس از آن وارد سامانه ایرانیان اصناف شده و با انتخاب گزینه «تکمیل درخواست سامانه پیشخوان مجوز ها » اطلاعات مورد نیاز را پر کنید.

مراحل اخذ پروانه کسب

پس از تهیه مدارک مورد نیاز برای جواز کسب باید مراحل دریافت آن را طی کنید. برای دریافت پروانه کسب، متقاضیان باید مراحلی را طی کنند، در اینجا مراحل گرفتن جواز کسب به طور کلی آورده شده است.

1. متقاضی باید درخواست کتبی برای صدور پروانه کسب به اتحادیه مورد نظر ارائه دهد
2. درخواست دریافت جواز کسب توسط واحد مربوطه ثبت و رسید درخواست به متقاضی ارائه می شود
3. بررسی و کارشناسی کمیسیون بازرسی اتحادیه  صنف مورد نظر در محل احداث واحد صنفی
4. بررسی درخواست متقاضی برای دریافت جواز کسب

شرایط اخذ پروانه کسب

قبل از انجام مراحل گرفتن جواز کسب باید ابتدا با شرایط دریافت و ثبت نام پروانه کسب آشنا شوید. به طور کلی متقاضیان دریافت و اخذ پروانه کسب باید دارای شرایط خاصی باشند که هر یک از آنها در زیر ذکر شده است.

• تابعیت کشور ایران (اتباع خارجی باید پروانه کار از وزارت کار و امور اجتماعی دریافت نمایند و نیز پروانه اقامت معتبر از وزارت کشور دریافت کنند.)
• در شهر تهران، متقاضیان باید مدارکی مبنی بر سکونت 5 ساله در تهران را ارائه دهند.
• داشتن سند مالکیت یا اجاره نامه رسمی
• برخورداری از سواد خواندن و نوشتن (افراد بالای 45 سال معاف هستند.)

ماده 12 قانون نظام صنفی کشور مقرر می دارد که کلیه افراد صنفی می بایست قبل از تأسیس واحد صنفی یا اشتغال به فعالیت حرفه ای جواز کسب دریافت کنند.

1. تبصره 1: حذفی ۱۳۹۲/۰۶/۱۲
2. تبصره 2: برای صدور جواز کسب تمام دستگاه های مورد استعلام اتحادیه باید حداکثر ظرف مدت 15 روز از تاریخ استعلام اتحادیه نظر قطعی و نهایی خود را اعلام کنند. اگر در بازه زمانی مشخص شده دستگاه های مورد نظر، نظرخود را اعلام نکند به این معنی است که موافقت داده شده است.
3. تبصره 3: اشخاص دارای صلاحیت قانونی می توانند با معرفی مباشر برای یک یا چند محل کسب خود بر اساس آیین نامه ماده 12 پروانه کسب دریافت کنند.
4. تبصره4: وقتی چند شخص با هم یک محل کسب را اداره می کنند، هر کدام از آن ها عهده دار مسئول محل کسب می باشند.
5. تبصره 5: پس از اینکه واحد صنفی بیش از 6 ماه فعال نبوده یا بدون اطلاع دادن به اتحادیه محل کسب یا نوع فعالیت خود را تغییر داده و یا محل صنفی خود که پروانه کسب دارد را به فرد دیگری واگذار کرده است، اتحادیه باید یک ااخطار 15 روزه به واحد صنفی ارائه دهد و سپس جواز کسب فرد را باطل نماید.

انواع پروانه کسب

 

پروانه کسب به دو نوع موقت و دائمی تقسیم می شوند.

پروانه کسب موقت

پروانه کسب موقت به مدت یک سال اعتبار دارد و فقط یک بار صادر می شود. پس از انقضای اعتبار پروانه کسب، اتحادیه به دارنده مجوز کسب مدت 30 روز فرصت می دهد تا برای اخذ پروانه کسب دائم اقدام کند. اگر در بازه زمانی مشخص شده برای دریافت جواز کسب موقت اقدام نکند، جواز کسب او باطل خواهد شد.

پروانه کسب دائم

پروانه کسب دائم 5 سال اعتبار دارد. در صورت انقضای اعتبار پروانه کسب، دارنده آن باید آن را تمدید کند در غیر این صورت جواز کسب وی باطل  خواهد شود.

کاربرد جواز کسب

دریافت یا اخذ پروانه کسب مزایایی را به دارنده آن اعطا می کند. امکان دریافت کارت بازرگانی، وام های بانکی، استفاده از تعرفه صنعتی برق و گاز، دریافت بیمه تکمیلی برای پرسنل کارگاه، دریافت استاندارد برای تولیدات، دریافت تاییدیه از سفارتخانه ها برای سفر های خارج از کشور و نمایشگاه های داخلی، دریافت سهمیه سوخت برای واحد های ریخته گری و.... تنها گوشه ای از مزایای ذکر شده است.

اعتبار جواز کسب

پروانه کسب در دو نوع موقت و دائم وجود دارد. جواز کسب موقت به مدت 1 سال معتبر است و فقط یک بار صادر می شود.

جواز کسب دائم تا مدت زمان 5 سال اعتبار دارد و پس از این مدت (5 سال) صاحب مجوز کسب باید آن را تمدید کند.

تفاوت پروانه کسب دائم و موقت چیست؟

پروانه کسب موقت به مدت یک سال اعتبار دارد و فقط یک بار صادر می شود. پس از انقضای اعتبار جواز کسب موقت، اتحادیه به صاحب جواز کسب موقت 30 روز فرصت می دهد تا مجوز کسب موقت خود را به دائمی تغییر دهد، در صورتی که این اتفاق نیفتد جواز کسب وی باطل می شود و هرگونه فعالیت صنفی او غیرقانونی خواهد بود.

در مقابل، پروانه کسب دائمی 5 سال اعتبار دارد اما پس از انقضای اعتبار آن، دارنده جواز کسب دائمی باید برای تمدید جواز کسب خود اقدام کند.

تفاوت جواز کسب با پروانه کسب چیست؟

باید بدانید که تفاوت جواز کسب با پروانه کسب هیچ می باشد در واقع می توان از یکی به جای دیگری استفاده کرد.

تعریف واحد صنفی

واحد صنفی هر شخص حقوقی است که در فعالیت های صنفی فعالیت می کند یا در فعالیت های صنفی سرمایه گذاری می کند.

به یک شخص حقیقی که در فعالیت های صنفی سرمایه گذاری می کند یا در آن مشارکت دارد، فرد صنفی می گویند. به طور کلی، مشاغل واحد صنفی شامل تولید، تبدیل، خرید، فروش، توزیع و خدمات مشغول فعالیت می باشند.

پروانه کسب چیست؟

پروانه کسب یا همان جواز کسب چیست باید بگوییم که، هرگاه شخص حقیقی یا حقوقی قصد تأسیس واحد صنفی را داشته باشد باید یک مجوز اخذ نماید، که به آن پروانه کسب یا جواز کسب می گویند.

با توجه به اهمیت پروانه کسب (Business license)یکی از مهم ترین اسناد تجاری است که توسط یک مراجع قانونی صادر می شود و علاوه بر این برای ادامه فعالیت در فضای رسمی صاحبان کسب و کارهای صنفی نیاز به جواز کسب دارند.

مدارک لازم برای دعوای خلع ید چیست ؟

حسب مورد مدارک لازم برای طرح دعوای خلع ید متفاوت است ولی مهم ترین دلایل عبارتند از : الف) مدرک و سند مالکیت خواهان و متقاضی خلع ید ب) دلایل راجع به وقوع تصرف غیر قانونی و غصب توسط خوانده ج) حسب ضرورت و درخواست خواهان و تشخیص قاضی نظریه کارشناسی د) پاسخ استعلام مالکیت از اداره ثبت که خود دادگاه راساً انجام می دهد. ه) سایر دلایل و امارات که خواسته خواهان را تقویت نموده و به اثبات می رساند.

فرق دعوای خلع ید و تخلیه ید چیست ؟

در دعوای خلع ید شروع تصرف خوانده غیر قانونی و بدون رضایت مالک بوده اما در دعوای تخلیه ید شروع تصرف با رضایت و اطلاع مالک ملک بوده است ولی مالک به ادامه تصرفات رضایت ندارد.بارزترین مصداق تخلیه ید دعوای اجاره است.

ماده ۵۲۰ قانون آیین دادرسی کیفری بیان میدارد

“محکومان می‌توانند در صورت رعایت ضوابط و مقررات زندان و مشارکت در برنامه های اصلاحی و تربیتی و کسب امتیازات لازم پس از سپردن تأمین مناسب، ماهانه حداکثر سه روز از مرخصی برخوردار شوند. در موارد بیماری حاد یا فوت بستگان نسبی و سببی درجه یک از طبقه اول یا همسر و یا ازدواج فرزندان، زندانی می‌تواند به تشخیص دادستان حداکثر تا پنج روز از مرخصی استفاده نماید. تعیین مقررات موضوع این ماده و امتیاز هر یک از برنامه های اصلاحی و تربیتی، چگونگی انطباق وضعیت زندانیان با شرایط تعیین شده و نحوه اعطای مرخصی به آنان به‌ موجب آیین نامه‌ای خواهد بود که ظرف سه ماه از تاریخ تصویب این قانون توسط سازمان زندان‌ها و اقدامات تأمینی و تربیتی کشور تهیه و به تصویب رییس قوه قضاییه می‌رسد.

تبصره ۱: در موارد شمول قسمت دوم این ماده، در صورت عجز از فراهم نمودن تأمین، اعزام محکوم تحت مراقبت مأموران، یک روز در ماه و به مدت ده ساعت بلامانع است.

تبصره ۲: اعزام متهمان بازداشت‌شده به مرخصی تنها به مدت و به شرح مقرر در تبصره فوق و با نظر مرجع صدور قرار جایز است.

تبصره ٣: در مواردی که زندانی دارای شاکی خصوصی است و بنا به تشخیص دادستان یا قاضی اجرای احکام، اعطای مرخصی می‌تواند در جلب رضایت شاکی مؤثر باشد، زندانی می‌تواند علاوه بر مرخصی مذکور در این ماده پس از سپردن تأمین مناسب، در طول مدت حبس یک نوبت دیگر و حداکثر به مدت هفت روز از مرخصی استفاده نماید. در صورتی که محکوم بتواند بخشی از خسارت شاکی را پرداخت یا رضایت او را جلب کند، این مرخصی فقط برای یک‌بار دیگر به مدت هفت روز تمدید می‌شود.

تبصره ۴: محکومانی که به موجب قانون مشمول مقررات تعلیق اجرای مجازات نمی‌شوند، پس از تحمل یک سوم از میزان مجازات با رعایت شرایط مندرج در صدر ماده و به تشخیص دادستان می‌توانند در هر چهار ماه حداکثر پنج روز از مرخصی برخوردار شوند.

تبصره ۵: رییس قوه قضاییه می‌تواند به مناسبت های ملی و مذهبی علاوه بر سقف تعیین شده در این قانون، حداکثر دو بار در سال به زندانیان واجد شرایط، مرخصی اعطاء کند.

تبصره ۶: مواردی که شخص باید به موجب مقررات شرعی به‌ طور دائم در زندان باشد از شمول مقررات این ماده و تبصره ‌های آن خارج است.”

به چه محکومانی مرخصی داده نمی شود؟

محکومان زیر از امتیازات اعطای مرخصی مستثنا می‌باشند:

1. محکومان جرایم سرقت مسلحانه، کیف زنی، جاسوسی، اقدام علیه امنیت کشور، آدم‌ربایی، جرایم باندی و سازمان یافته، تجاوز به عنف، دایر کردن مراکز فساد و فحشا، اسید پاشی، اخلال در نظام اقتصادی، ورود، تولید، توزیع و فروش مشروبات الکلی، قاچاق مسلحانه و یا عمده مواد مخدر و روان‌گردان ‌ها.
2. محکومان دارای سه فقره سابقه محکومیت به ارتکاب همان جرم.
3. محکومانی که به شرارت مشهورند.
4. محکومان به قصاص و اعدام.

شرایط اعطای مرخصی

1. محکومان به حبس تا ۱۵ سال پس از گذراندن حداقل یک ششم از مدت حبس.
2. محکومان به بیش از ۱۵ سال و حبس ابد پس از گذراندن حداقل سه سال حبس.
3. محکومانی که به لحاظ عدم پرداخت جزای نقدی یا عدم تأدیه محکومیت مالی در زندان به سر می‌برند، در صورت تحمل حداقل یک ماه حبس.
4. کسب حداقل ۲۰۰ امتیاز در زندان برای هر نوبت مرخصی با توجه به معیارهای مندرج در آیین نامه سازمان زندان‌ها.
5. کلیه محکومان (به غیر از افراد مستثنا از اعطای مرخصی) در صورت ازدواج یا فوت یکی از بستگان درجه یک آنان (پدر، مادر، فرزند، همسر، برادر، خواهر) بدون لحاظ شرایط مذکور از یک نوبت مرخصی بهره‌مند می‌گردند.

نحوه مرخصی زندانی

زندانیان، بسته به نوع جرم ارتکابی و همچنین سوابق آنها در زمان حبس، با سپردن تامین مناسب با نظر مقام قضایی می توانند از شرایط مرخصی استفاده کنند.

شرایط انتصاب قاضی از طرف امام معصوم (ع)در زمان حضور

• کمال اعم از بلوغ+ عقل + حلال زادگی
• عدالت
• اهلیت افتا
• مرد بودن
• توانایی کتابت
• بینایی

معنای لغوی قضا

در فرهنگ های لغت عربی به فارسی از قضا [قَ‌] (ع مص، اِ)  به فرمان دادن و حکم کردن وحکم کردن بین مردم . دادرسى کردن. قضاوت کردن. داورى. رسانیدن حاجت و تمام کردن آن. روا گردانیدن.وام گزاردن. ادا کردن دین. واجب کردن. فرمان. حکم. اندازۀ چیزى. و از این معنى است قضا و قدر. بلا. سرنوشت بد.   تعبیر وتعریف شده است .

تاریخچه قضاوت

این وظیفه مهم یکی از عمده وظایف پیامبر وامامان معصوم علیه السلام در عصر حضور بوده است ، قضاوت کردن برای انسانهایی که صلاحیت و اهلیت یک قاضی را دارند  واجب کفایی هم می باشد یعنی اینکه با انجام بعضی از افراد که ویژگی های خاص یک قاضی را هم دارا هستند از گردن بقیه مکلفان ساقط میشود وبر بقیه واجب نخواهد بود مانند مراسم کفن ودفن میت !

درگذشته تعیین ونصب قضات از وظایف معصومین علیهم السلام بوده است اما یک تفاوت با حالت قبل دارد اینکه اگر مولا به کسی فرمان دهد اطاعت از مولا واجب عینی محسوب می شود برخلاف حالت  قبل که واجب کفایی برای کسانی بود که اهلیت و شایستگی منصب قضاوت را دارا بوده اند.